Herbs

Horsetail – Polikompi

HISTORY OF USE
Horsetail is an ancient plant, with fossils found from prehistoric time. It has an herbal tradition of use in China, Russia, parts of Europe, and with North American Indians. It was widely used in Europe as a topical wound healing herb. It is one of the only living genus of the entire class Equisetopsida, There are no close relatives to this herb; the closest group of plants are ferns.
Horsetail  has a long and varied history of medicinal use. In the first century AD, Galen described it as cooling and drying to the body. Culpeper, in the 17th century, described it as a hardening medicine, meaning it reduced inflammation and excess moisture in the body.
Horsetail makes an effective natural diuretic. In modern medicine, a diuretic is usually supplemented by potassium to replace the potassium lost in urine. Horsetail, however, has its own built-in way of helping the body maintain potassium levels. In a normal diet the ratio of potassium to sodium is about 2:1, but in horsetail it is 150:1, which means any potassium lost by its diuretic action is replaced naturally.
In the last century horsetail was used to treat tuberculosis and is now used for conditions where tissue repair to damaged lungs is required. Horsetail is also used to curb excessive menstrual bleeding through its astringent and toning properties.
Russian research conducted in the early 1960s indicates that horsetail effectively removes toxic lead accumulation from the body, echoing the tradition of use as a blood cleanser.

CULINARY USE
Plant material should not be ingested as it is a rough herb and can be tough on the digestive system. Horsetail infusions, however, can be added to soups, stews, smoothies, and the like.

MEDICINAL USE
Silica must be present for the utilization of calcium, so horsetail is essential in mineral uptake considering the herb has an extremely high amount of silica. Good to use when there is an indication of low silica, as exhibited by split ends, hair loss, weak hair, splitting nails, cracked and rigid nails.
Urinary System: In combination with other herbs, horsetail is used in cystitis (bladder infection), and in interstitial cystitis (inflammation of the layer between bladder lining and muscle). Its effectiveness is thought to come from its alkalinizing effect on urine and from the fact that it makes the bladder wall less permeable to bacteria. Horsetail has long been used to alleviate both kidney and bladder stones, having a solvent effect on uric stones. It also helps to heal and tone the wall of the bladder, especially strengthening the bladder sphincter. This makes horsetail very valuable in conditions where frequent urination is due to a weak bladder sphincter. It is often combined to good effect with hydrangea root (Hydrangea arborescens) for men with benign prostate enlargement. It would seem that an herb that increases the need to urinate would be aggravating, whereas in fact the tissue-healing, strengthening and toning actions of horsetail actually improve the condition.Offers healing for urinary tract infections and for bladder problems, and is generally thought of as a urinary tract herb. Also good for short term use for kidney stones.
Blood cleanser: Removes toxins from blood.
External use: Horsetail is known as a vulnerary, meaning it increases wound healing, and has been used as a poultice to staunch bleeding. Good as a hair rinse or hair oil.

Ιστορικά στοιχεία

Ένα προϊστορικό βοτανικό απολίθωμα , το πολυκόμπι είναι στενός συγγενής των δέντρων που υπήρχαν πριν από 270 εκατομμύρια χρόνια, την εποχή της Λιθανθρακοφόρου περιόδου και είναι σήμερα η πηγή των σύγχρωνων φλεβών άνθρακα. Οι αρθρωτοί βλαστοί του εκουϊζέτο είναι πλούσιοι σε επουλωτικό πυρίτιο και για τον λόγο αυτό οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία των πληγών. Ο Πλίνιος έγραφε για αυτό το 77 μ.Χ. «Τόσο θαυματουργές είναι οι ιδιότητες του, που κι ένα άγγιγμα του μόνο, φτάνει για να σταματήσει την αιμορραγία». Σήμερα στην Ελλάδα θεωρείται ζιζάνιο.

Άνθιση – συλλογή – χρησιμοποιούμενα μέρη

Την άνοιξη φυτρώνουν οι καφετιοί γόνιμοι βλαστοί του φυτού. Χρησιμοποιούμε για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες τους ξηρούς μίσχους του βοτάνου που συλλέγουμε αρχές καλοκαιριού και καθ’ όλη την περίοδο αύξησης.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις

Το εκουϊζέτο δρα ως στυπτικό, διουρητικό και επουλωτικό. Το διοξείδιο του πιρυτίου που περιέχει βοηθάει στην απορρόφηση του ασβεστίου και εμποδίζει την εναπόθεση λιπιδίων στις αρτηρίες.

Είναι εξαιρετικά στυπτικό για το ουρογεννητικό σύστημα. Μειώνει την αιμορραγία και επουλώνει τα τραύματα χάρη στη μεγάλη του περιεκτικότητα σε διοξείδιο του πυριτίου. Ενεργεί σαν ήπιο διουρητικό και η τονωτική και στυπτική του δράση το καθιστούν πολύτιμο για τη θεραπεία της ακράτειας και της νυκτερινής ενούρησης στα παιδιά. Θεωρείται ειδικό ίαμα για περιπτώσεις φλεγμονής ή καλοήθους διόγκωσης του προστάτη αδένα. Εξωτερικά είναι επουλωτικό.

Συνδυάζεται καλά με την υδράγγεια για την αγωγή των προβλημάτων του προστάτη.

Σαμπούκος

Ιστορικά στοιχεία:

Γνωστό βότανο από την αρχαιότητα. Ο Ιπποκράτης συνιστούσε την τοποθέτηση φύλλων Σαμπούκου στα πρηξίματα των ποδιών, για την ανακούφιση των πόνων από την ποδάγρα, αρθρίτιδα και αιμορροΐδες. Επίσης χρησιμοποιούσε τους φρέσκους και στεγνωμένους καρπούς του βοτάνου για τα πρηξίματα με συγκέντρωση υγρών από δυσλειτουργία των νεφρών, της καρδιάς και τις εγκυμονούσες.

Οι γιατροί της αρχαιότητας συνιστούσαν τα άνθη του Σαμπούκου ζεματισμένα με γάλα, σαν καταπλάσματα στους πόνους στην ποδάγρα και τα καρκινώδη έλκη. Σε περιπτώσεις συγκέντρωσης υγρών στον οργανισμό, εξ αιτίας της δυσλειτουργίας των νεφρών, οι αρχαίοι έλληνες έπαιρναν τον πράσινο φρέσκο φλοιό και τα φρέσκα φύλλα του δέντρου, έβγαζαν από αυτά τον χυμό, τον αραίωναν με κρασί και τον έπαιρναν με ένα κουτάλι του φαγητού πρωί – βράδυ.

Ο Γαληνός το χαρακτήριζε καυτό και ξηρό και το χρησιμοποιούσε για υγρές καταστάσεις όπως ο κατάρρους ή η υπερβολική βλέννα. Τον 17^ο αιώνα ήταν δημοφιλές γιατρικό για να καθαρίζει το φλέγμα., ενώ τον 18^ο αιώνα το απόσταγμα του Σαμπούκου  εκθειαζόταν για την ικανότητά του να λευκαίνει το δέρμα και να σβήνει τις φακίδες.

Ο Κούλπεπερ το 1653 έγραφε για το βότανο «το αφέψημα της ρίζας θεραπεύει το δάγκωμα της οχιάς».

Η λαϊκή παράδοση χαρακτηρίζει τον Σαμπούκο ως πλήρες φαρμακείο λόγω των αναρίθμητων θεραπευτικών και προφυλακτικών του ιδιοτήτων. Το ονόμαζαν «το γιατρικό του στήθους του λαού».Το χρησιμοποιούσαν ευρέως ως θεραπευτικό για πολλές ασθένειες των πνευμόνων, αποτοξινωτικό του αίματος, τονωτικό και ως μέσο μακροζωίας.

Συστατικά-χαρακτήρας:

Τα άνθη και οι καρποί είναι πικρά, ξηραντικά, δροσερά και ελαφρώς γλυκά. Ο φλοιός είναι καυτός, πικρός και ξηραντικός. Τα άνθη του φυτού περιέχουν φλαβονοειδή, υδροκυανικό γλυκοσίδιο σαμπουνιγκρίνη, τανίνες και αιθέριο έλαιο. Οι καρποί περιέχουν ιμβερτοσάκχαρο, φυτικά οξέα, τανίνη, βιταμίνες Α, C  και Ρ, ανθρακοκυανικές χρωστικές ουσίες και ίχνη αιθέριου ελαίου.

Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη – συλλογή:

Τα μέρη που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι ο φλοιός, τα άνθη, οι καρποί και τα φύλλα. Τα άνθη συλλέγονται την άνοιξη και στις αρχές καλοκαιριού. Ο φλοιός και οι καρποί συλλέγονται Αύγουστο και Σεπτέμβριο.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:

Ο φλοιός δρα ως καθαρτικό, εμετικό και διουρητικό. Τα φύλλα δρουν ως εξωτερικό μαλακτικό και επουλωτικό, εσωτερικά καθαρτικό, αποχρεμπτικό, διουρητικό και εφιδρωτικό.

Τα άνθη δρουν ως εφιδρωτικό και αντικαταρροικό.  Αν ληφθούν προληπτικά για να δυναμώσουν το άνω αναπνευστικό σύστημα αντιμετωπίζονται ευκολότερα τα συμπτώματα της αλλεργίας λόγω της γύρης στην ατμόσφαιρα. Οι καρποί δρουν ως εφιδρωτικό, διουρητικό και υπακτικό.

Όλα τα αέρια μέρη του φυτού  λοιπόν είναι χρήσιμα. Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται για μωλωπισμούς, διαστρέμματα, τραύματα και χιονίστρες. Τα άνθη του είναι πολύ καλά για θεραπεία κρυολογημάτων και γρίπης. Είναι κατάλληλα και για κάθε καταρροϊκή φλεγμονή του ανωτέρου αναπνευστικού συστήματος, όπως πυρετός εκ χόρτου και  ιγμορίτιδα. Οι καρποί του Σαμπούκου έχουν παρόμοιες ιδιότητες με τα άνθη αλλά επιπλέον είναι χρήσιμοι και στους ρευματισμούς. Για κρυολογήματα και πυρετούς ο Σαμπούκος συνδυάζεται με Μέντα, Αχιλλέα ή Ύσσωπο. Για τη γρίπη συνδυάζεται με Ευπατόριο το διατρητόφυλλο. Για την καταρροή με το Σολιντάγκο.

Ο Σαμπούκος συνδυάζεται καλά με Δυόσμο, Αχιλλέα, Ύσσωπο και Φλαμούρι για φλεγμονές των άνω αναπνευστικών οδών (άνθη και καρποί) και με Τριφύλλι, Χαμομήλι και Ιτιά για ρευματικούς πόνους (οι καρποί).

Thyme

The flowers, leaves, and oil are used as medicine. Thyme is sometimes used in combination with other herbs.

Thyme is taken by mouth for bronchitis, whooping cough, sore throat, colic, arthritis, upset stomach, stomach pain (gastritis), diarrhea, bedwetting, a movement disorder in children (dyspraxia), intestinal gas (flatulence), parasitic worm infections, and skin disorders. It is also used to increase urine flow (as a diuretic), to disinfect the urine, and as an appetite stimulant.

Some people apply thyme directly to the skin to act as a counterirritant, for hoarseness (laryngitis), swollen tonsils (tonsillitis), sore mouth, and bad breath.

Thyme oil is used as a germ-killer in mouthwashes and liniments. It is also applied to the scalp to treat baldness and to the ears to fight bacterial and fungal infections.

Thymol, one of the chemicals in thyme, is used with another chemical, chlorhexidine, as a dental varnish to prevent tooth decay.

In foods, thyme is used as a flavoring agent.

In manufacturing, red thyme oil is used in perfumes. It is also used in soaps, cosmetics, and toothpastes.

-To θυμάρι χρησιμοποιείται κατά της ουλίτιδας(τρίβουμε με αυτό τα ούλα), της τερηδόνας και της οδοντικής πλάκας

-γαργάρες με αφέψημα θυμαριού έχουν καλά αποτελέσματα κατά του πονόλαιμου και του έντονου βήχα. Προκαλεί απόχρεμψη και μειώνει τους περιττούς σπασμούς

-μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον κοκίτη και το άσθμα

-σκοτώνει τα μικρόβια. Η θυμόλη και βορνεόλη που περιέχει του προσδίδουν ιδιαίτερες αντισηπτικές και αντιβακτηριακές ιδιότητες

-το ρόφημα βοηθά την εντερική λειτουργία και καταπραύνει τα φουσκώματα

-καταπολεμά την ατονία και το άγχος, την ψυχική και σωματική εξάντληση, την κατάθλιψη και την απάθεια

-χρησιμοποιώντας το στο μπάνιο, ανακουφίζει τους ασθενείς με ρευματισμούς

-σαν κατάπλασμα καταπραύνει από τον κνησμό

-στα μικρά παιδιά χορηγείται για την καταπολέμηση των σκωλήκων

-γενικά χρησιμοποιείται σαν τονωτικό και δυναμωτικό του οργανισμού

-αντισπασμωδικό και μαλακτικό του στομάχου

-χρησιμοποιείται εξωτερικά σαν λοσιόν για μολυσμένα τραύματα

-βοηθά στις αναπνευστικές και πεπτικές λοιμώξεις

-βοηθά στην αντιμετώπιση της διάρροιας και στο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, τη γνωστή κολίτιδα

-έχει καλά αποτελέσματα στη λαρυγγίτιδα, φαρυγγίτιδα και αμυγδαλίτιδα

-για τις βαθιά εγκατεστημένες λοιμώξεις των πνευμόνων

Τσάι του Βουνού

Το κλασικό τσάι του βουνού που παλιά δεν έλειπε από κανένα σπίτι και ήταν το πρώτο αφέψημα που ετοίμαζε κάποιος για το κρυολόγημα, βρίσκει σιγά σιγά την θέση του και επιστημονικά ανάμεσα στα ευεργετικά ροφήματα για τον οργανισμό.

Το τσάι του βουνού επιδρά ευεργετικά σε:

– Κρυολογήματα
– Φλεγμονές του ανώτερου αναπνευστικού
– Την καταπολέμηση της δυσπεψίας και των γαστρεντερικών διαταραχών

Επίσης θεωρείται:

– Αντισπασμωδικό
– Αναλγητικό
– Επουλωτικό
– Αντιοξειδωτικό
– Αγχολυτικό

Το τσάι του βουνού περιέχει πληθώρα συστατικών όπως φλαβονοειδή, διτερπένια, φαινυλοπροπάνια, ιριδοειδή, μονοτερπένια. Τα τελευταία χρόνια το τσάι του βουνού έχει βρει τη θέση του κάτω από το επιστημονικό μικροσκόπιο με στόχο την εξακρίβωση της θετικής του επίδρασης στον οργανισμό.

Βάλσαμο 

Είναι το περίφημο “βάλσαμο” Hypericum perforatum των αρχαίων Σπαρτιατών, με το οποίο θεράπευαν τις πληγές τους μετά τη μάχη. Οι αρχαίοι έλληνες επίσης το ονόμαζαν “βότανο της λιακάδας“, γιατί επιδρούσε θετικά σε μελαγχολικά άτομα.

Γνωστό και ως βότανο του Αη Γιάννη, το βάλσαμο είναι ενδημικό της Ευρώπης, Ανατολικής Ασίας και Βορείου Αφρικής. Το φυτό απαντάται στη Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία.

Το υπερικό ή βαλσαμόχορτο υπήρξε αντικείμενο της Ιατρικής από τα αρχαία χρόνια. Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν ως διουρητικό, επουλωτικό, εμμηναγωγό και αιμοστατικό.

Ιδιότητες:
–  Έχει μαλακτικές, ενυδατικές και τονωτικές ιδιότητες.
–   Έχει αντιβακτηριδιακές και απολυμαντικές ιδιότητες.
–   Χρησιμοποιείται παραδοσιακά για τις αναλγητικές και ηρεμιστικές ιδιότητές του και για τη θεραπεία της κατάθλιψης.

Το Βαλσαμόχορτο θεωρείται:

Aντικαταθλιπτικό, ηρεμιστικό, αντισπασμωδικό και βελτιωτικό της ποιότητας του ύπνου σε αϋπνίες.

Aντιφλογιστικό και επουλωτικό για εγκαύματα και πληγές. Eπίσης, θεωρείται ότι επιταχύνει την εξαφάνιση των στιγμάτων της λευκόρροιας και των σκληρών όγκων του δέρματος.

Tονωτικό και διεγερτικό για εξασθενημένους οργανισμούς.

Kαταπραϋντικό και ανακουφιστικό σε βρογχίτιδα, βήχα, άσθμα.

Eμμηναγωγικό-ρυθμιστικό της εμμήνου ρύσεως.

Διουρητικό.

Σπασμολυτικό.

Για στομαχικές-εντερικές διαταραχές.

Hypericum St. John’s wort

Hypericum perforatum
Also known as St. John’s wort or balsam, hypericum is a native plant of Europe, East Asia and North Africa. This plant is also found in North America and Australia.

The term Hypericum comes from the plant’s latin name and was first referred to by Euryphonas in 288 BC. According to Linnaeus, the plant name is derived from the Greek words ‘Hyper’ (on top of) and ‘icon’ (image) due to the fact that in ancient Greece it was placed above religious depictions in order to rid them of evil.

The common name, St. John’s wort, is a reference to St. John. Some early Christian authors claimed that red spots, symbolic of the blood of St. John, appeared on leaves of Hypericum. It is believed that the best day to pick this plant is on August 29, the anniversary of the saint’s beheading, while others prefer June 24, the day of St. John’s feast.

According to Hippocrates, the external use of hypericum significantly helps to heal burns. He also used it to treat pneumonia and female disorders.

Externally, hypericum extract is one of the most valuable, healing and anti-inflammatory herbs.
– It has emollient, moisturizing and tonic properties on the skin.
– It has antibacterial and disinfectant properties.
– Internally, it has analgesic and sedative properties and is widely known as a herbal treatment for depression.

 

Aντιπυρετικό και παυσίπονο.